การลืมคนที่เรารักมาก ที่สุดอาจดูยากเย็นเกินทำใจแต่การเอาชนะใจตัวเองให้ได้ยาก เย็นกว่า...แต่ต้องทำแม้คนเคยรักเคยผูกพันกันมาจะยังมี เยื่อใยบาง ๆ หลงเหลืออยู่แม้ภาพเก่า ๆ ที่เคยหวานชื่นจะตามหลอก หลอนให้เราปวดใจอยู่เรื่อย ๆแต่เราจะยอมปล่อยให้สายใยบาง ๆ เส้นนั้นมา รัดคอจนตายทั้งเป็นเลยเชียวหรือแม้ว่าหัวใจจะ เป็นก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สาก็เถอะแต่ถ้าตราบใดหัวใจยังคงอยู่ใน ร่างกายเรา ยังเต้นเป็นจังหวะและยังเป็นอุปกรณ์ชิ้นเดียวที่ช่วยทำ ให้เรามีชีวิตอยู่การเก็บรักษาก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สานั้นไว้ยัง ดีเสียกว่าปล่อยให้แหลกคามือคนไม่รักดีอย่ามัวแต่คิดว่าเขาคือที่ สุดของชีวิตและต่อจากนี้ไปจะไม่รักใครอีกแล้วแม้เรื่องราวความรักจะกลายเป็นเรื่องเล่าที่ตัวละครสองตัวต่างแยกทางกันเดินแต่ก็ใช่ ว่าเราจะเดินทางเพียงคนเดียวลำพังไม่ได้เรายังสามารถพบเจอและมอบหัวใจ ให้ใครได้อีกเรายังลืมตาอ้าปากได้สบายไม่จำเป็นว่าเราจะต้อง เอาชีวิตอันแสนมีค่าไปผูกติดอยู่กับเขาไม่อยากลืมเขา ก็ไม่ต้องลืมเก็บเขาไว้เป็นความทรงจำที่ดีแต่ถ้าการที่ไม่สามารถ ลืมเขาแล้วกลายเป็นบ่วงที่คอยติดตามหลอกหลอนเราไปทุกที่ลืมเขาให้ หมดจากใจเสียเถอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น